Сёстры Місіянеркі Хрыста

Сярод разнастайных харызматаў, якімі Дух Святы ўзбагачае людзей для выканання асаблівай місіі ў святым Касцёле, варта звярнуць увагу на харызмат еднасці, якім Бог адарыў благаслаўлёную Баляславу Лямэнт, заснавальніцу Кангрэгацыі Сясцёр Місіянерак Святой Сям’і. Галоўнай мэтай яе жыцця і створанай ёю кангрэгацыі стала еднасць Касцёла, тая еднасць, аб якой у Вячэрніку маліўся Хрыстус: «Святы Ойча, захавай у Тваім імені тых, каго Ты мне даручыў, каб гэтак, як і мы, яны былі адно».

Благаслаўлёная Баляслава нарадзілася 3 ліпеня 1862 года ў шматдзетнай сям’і рамесніка ў Ловічы (Польшча). Пасля базавай школы яна закончыла трохгадовую рускую гімназію з залатым медалём. Бацькі паслалі яе ў Варшаву атрымаць дыплом краўца. Папрацаваўшы два гады швачкаю, па парадзе спаведніка яна ўступіла ў Кангрэгацыю Сясцёр Святой Сям’і Марыі. Пасля часовых шлюбаў Баляслава працавала выхавацелькаю дзяўчат у розных дамах кангрэгацыі. Калі надышоў час скласці вечныя шлюбы, Баляслава выйшла з кангрэгацыі, бо хацела ўступіць у закрыты кляштар, аднак спаведнік указаў ёй на неабходнасць працы сярод пакінутай і занядбанай моладзі, каб абараніць яе ад страты веры і патрыятызму. Тады яна вярнулася ў Варшаву, дзе заснавала швейнае атэлье і адначасова Дом-начлег для бяздомных маці, якім кіравала дзесяць гадоў, клапоцячыся не толькі пра іх матэрыяльны, але і пра духоўны стан, рэлігійнае і маральнае жыццё, пра вяртанне да Бога.

Усё яе жыццё было напоўнена жаданнем праслаўляць Бога, павялічваць Яго хвалу і клапаціцца пра збаўленне душаў. Глыбока прасякнутая вучэннем Евангелля, Баляслава хацела, каб як мага больш людзей атрымала плён са справы адкуплення, якую здзейсніў Хрыстус.

Кангрэгацыя Сясцёр Місіянерак Святой Сям’і была заснавана благаслаўлёнай Баляславай Лямэнт у 1905 годзе ў Магілёве. Мэтаю кангрэгацыі павінны былі стаць малітва, рэлігійна-выхаваўчая дзейнасць і імкненне да паяднання і еднасці Праваслаўнай Царквы з Каталіцкім Касцёлам. Сёстры фармуюць сваё жыццё па прыкладзе Святой Сям’і, а ідэал еднасці бачаць у Найсвяцейшай Тройцы. Гэтак жа як Святая Сям’я далучылася да здзяйснення збаўчага плана Бога, так і кангрэгацыя далучаецца да пашырэння Божага Валадарства, працуючы ў духу свайго асаблівага апостальска-экуменічнага паклікання.

Шлях да еднасці — гэта Езус Хрыстус, які застаўся з намі ў Сакрамэнце Эўхарыстыі як знак еднасці, таму благаслаўлёная Баляслава з асаблівай пабожнасцю здзяйсняла пакланенне Пану Езусу, скрытаму ў Найсвяцейшым Сакрамэнце. Надзвычайнаю ласкаю яна лічыла магчымасць удзельнічаць у Найсвяцейшай Ахвяры і прысутнасць Пана Езуса пад постаццю хлеба ў капліцах супольнасці. «Будзем звяртацца да Яго ў любых абставінах, бо гэта наш Бог, Валадар і Галава... Будзем часта наведваць Яго... Будзем казаць Яму пра нашыя беды і цяжкасці нашай душы».

Благаслаўлёная Баляслава пакінула шмат прыгожых тэкстаў пра Эўхарыстыю. Яна пісала: «Уцелаўленне — гэта дар Божы для ўсяго чалавецтва, а Эўхарыстыя — дар для кожнай душы». Кожны табэрнакулюм яна называла «самарыйскаю студняю», каля якой Боскі Вандроўнік адпачывае і, больш за тое, чакае нас і запрашае на сардэчную размову, кажучы: «Дай мне піць». Згодна з думкаю заснавальніцы, мабалізуючай сілай у працы, уласцівай кангрэгацыі, з’яўляецца паяднанне з Езусам Эўхарыстычным. Адказам сясцёр на любоў Езуса з’яўляецца жыццё ў духу перапрашэння як у асабістым жыцці, так і ў тым, што датычыцца даручанай ім місіі.

Пасля Кастрычніцкай рэвалюцыі кангрэгацыя перабралася на тэрыторыю Польшчы. Пасля Другой сусветнай вайны засталіся толькі два асяродкі кангрэгацыі на Усходзе: у Вільні і Пінску.

Вяртанне на ўсходнюю тэрыторыю стала магчымым толькі пасля 1989 года. Сёстры распачалі працу ў Літве, у Расіі, у Беларусі. Праца сясцёр заключаецца ў падрыхтоўцы да святых сакрамэнтаў і да вызнавання веры, у дапамозе тым, хто жыве ў нястачы: сёстры гатуюць абеды для самых бедных, наведваюць вязняў, апякуюцца самотнымі маці, якія адны выхоўваюць дзяцей, кіруюць цэнтрамі для сіротаў і для дзяцей з праблемных сем’яў.

 www.mchr.pl

Міністранты

Міністрант — гэта хлапчук або юнак, які прыслужвае святару падчас імшальнай літургіі. Слова ministrant у перакладзе з лацінскай мовы азначае «той, хто служыць, прыслужвае», а значыць, міністрант — гэта той, хто дапамагае святару пры цэлебрацыі літургіі.

Міністрант з’яўляецца памочнікам — ён дапамагае святару падчас справавання святой Імшы і іншых літургічных набажэнстваў. Яго заданнем з’яўляецца падрыхтоўка ахвярных дароў, а таксама іншага роду дапамога, напрыклад, пры апрананні святара перад літургіяй. Міністрант — гэта той, хто нясе знакі, ён падае пэўныя вызначаныя прадметы, якія з’яўляюцца неабходнымі для літургіі і маюць асаблівае значэнне. Гэтыя прадметы павінны дапамагчы вернікам, указваючы ім на іншую рэчаіснасць. Міністрант павінен сам быць знакам — сваёй паставай ён паказвае, як трэба перажываць літургію. Не дастаткова толькі пасіўна прымаць у ёй удзел, але неабходна актыўна ўдзельнічаць у ёй. Праз сваё служэнне міністрант сведчыць аб тым, што кожнае літургічнае набажэнства, якое адпраўляецца ў касцёле, — гэта не толькі справа святара, але справа ўсяе парафіі і ўсіх вернікаў. Па-за касцёлам міністрант сваімі паводзінамі павінен указваць іншым людзям шлях да Хрыста. Ён таксама павінен як мага больш годна прадстаўляць Касцёл па-за набажэнствамі, гэта значыць падчас спаўнення хатніх, школьных абавязкаў і іншых.

Пабожнае і добрасумленнае выконванне абавязкаў міністранта вынікае з самой сутнасці літургіі, таму неабходна выхаванне міністранта да належнага разумення, перажывання і выканання яго служэння. Вучэнне Касцёла звяртае ўвагу на тое, наколькі важнай душпастырскай групай у парафіі з’яўляюцца міністранты: «Міністранты, лектары, каментатары і ўдзельнікі хору нясуць сапраўднае літургічнае служэнне. Няхай жа яны выконваюць свае функцыі з такой шчырай пабожнасцю і стараннасцю, якіх вартыя гэтае высакароднае служэнне і справядлівыя спадзяванні народу Божага. Таму неабходна старанна выхоўваць гэтых асобаў у духу літургіі і рыхтаваць іх да адпаведнага, згоднага з прадпісаннямі, спаўнення належных ім абавязкаў» (SC, 29.). Пастулат стараннага выхавання міністрантаў, сфармуляваны ў Канстытуцыі аб літургіі, скіраваны да святароў-душпастыраў і стварае для іх як выхавацеляў велізарны шанц.

Вельмі многае залежыць у гэтай сферы дзеяння ад святароў, дыяканаў і бацькоў, якія павінны з імі супрацоўнічаць. Слуга Божы Ян Павел ІІ у Лісце да святароў на Вялікі чацвер 2004 года ўказаў на незаменную ролю і вялікую адказнасць святара ў кантакце з міністрантамі. Папа падкрэсліваў важнасць сведчання святара, жыццё якога, угрунтаванае ў моцы, што зыходзіць з Эўхарыстыі, павінна заахвочваць да духоўнага развіцця і да выбару міністрантам шляху паклікання. Святы Айцец Ян Павел ІІ сказаў, звяртаючыся да святароў: «Беручы гэта пад увагу (...), побач з іншымі душпастырскімі заняткамі, прысвячайце асаблівую ўвагу апецы над міністрантамі, якія з’яўляюцца своеасаблівай калыскай святарскіх пакліканняў. Група міністрантаў, якою вы адпаведным чынам апякуецеся ў парафіяльнай супольнасці, можа дасягаць поспехаў на добрым шляху хрысціянскага ўзрастання, уяўляючы сабою амаль што прасемінарыю. Вучыце парафію, якая з’яўляецца сям’ёю сем’яў, бачыць у міністрантах сваіх сыноў, як саджанцаў аліўкавых дрэваў вакол стала Хрыста, які з’яўляецца Хлебам Жыцця» (Jan Paweі II. Ministranci — mіodzi przyjaciele Jezusa. W: „L’Osservatore Romano” 22, 2001, nr 10 s. 22–23; а таксама List Ojca Њwiкtego Jana Pawіa II na Wielki Czwartek roku 2004. W: „L’Osservatore Romano” 25, 2004, nr 6.).

Духоўнае ўзрастанне міністранта адбываецца ў сям’і, у школе, на катэхізацыі. Праз гэтыя этапы праходзіць кожны чалавек. Яны аказваюць прынцыповы ўплыў, бо вучаць чалавека жыць па-чалавечы і па-хрысціянску. Прыналежнасць да кола міністрантаў у гэтых адносінах заўсёды з’яўляецца нечым дадатковым. Яна можа мець месца толькі тады, калі хтосьці сур’ёзна споўніць тое, што з’яўляецца першым і больш фундаментальным. Калі хтосьці жадае быць міністрантам, ён павінен прысвяціць дадатковы час і мабілізаваць сябе да асаблівых намаганняў, каб выконваць заданні, якія выходзяць па-за межы асноўных абавязкаў.

Быць міністрантам — гэта адрозненне і гонар, а адначасова — гатоўнасць прыкладаць дадатковыя намаганні, каб служыць Богу і людзям. Ідучы да алтара, міністрант не перастае быць ні сынам, ні вучнем, але, стоячы бліжэй да алтара, чым яго сябры, і прыслужваючы пры справаванні святых таямніцаў, ён абавязаны даць з сябе больш, каб быць добрым чалавекам усюды — дома, у школе, на катэхізацыі альбо ў коле сяброў і сябровак. Можна і трэба прад’яўляць да міністрантаў большыя патрабаванні. Толькі тыя, хто да іх дарастае, з’яўляюцца міністрантамі і нясуць служэнне пры алтары як харысты, міністранты святла, кнігі, алтара. Быць добрым міністрантам азначае прад’яўляць да сябе патрабаванні. Святы Айцец Ян Павел ІІ, звяртаючыся да моладзі, сказаў: «Нават калі іншыя не будуць ад нас патрабаваць, вы павінны патрабаваць самі ад сябе». Гэтыя словы асаблівым чынам адносяцца да міністрантаў. Тым, што яны знаходзяцца так блізка да алтара і прыслужваюць падчас святой Імшы, яны абавязаны самому Хрысту, які кожнага міністранта асабіста запрасіў да служэння пры Яго алтары. Гэты Хрыстовы заклік з’яўляецца для іх адначасова абавязацельствам і тым, што вызначае жыццёвы шлях, заахвочвае кожнага з іх да высілку працы над самім сабою, над фармаваннем свайго характару, каб стаць «новым чалавекам у Хрысце».

Рысы добрага міністранта, да якіх, безумоўна, належаць любоў да Бога і Касцёла, служэнне Хрысту праз людзей, пазнаванне і жыццё літургіяй, радасць жыцця, стараннасць у вучобе і гэтак далей, павінны стаць прадметам асабістых намаганняў кожнага міністранта, бо з іх увогуле складаецца чалавечая і хрысціянская сталасць. Дзякуючы ім жыццёвы шлях таго, хто прыслужвае пры алтары, будзе ідэнтычны евангельскаму шляху.

Літургічная служба з’яўляецца адпаведным месцам развіцця жыццёвага паклікання, яго належнага разумення і свядомай рэалізацыі. Гэта асяродак, у якім малады чалавек сталее і дарастае да свайго жыццёвага паклікання ў сужэнстве альбо святарстве. З міністрантаў часта вырастаюць добрыя сужэнцы і бацькі, а таксама цудоўныя святары.

Адкуль чэрпаць сілы, каб адпавядаць такім высокім патрабаванням? Перадусім — з Эўхарыстыі, слугой якой з’яўляецца міністрант, а таксама з індывідуальнай малітвы. Святы Айцец Ян Павел ІІ падчас адной з сустрэч з моладдзю прызнаўся: «Хачу запэўніць вас у тым, што я памятаю пра вас падчас адпраўлення святой Імшы і Эўхарыстычнай адарацыі, якую пастаянна практыкую з часоў сваёй маладосці. Ведайце, што я заўсёды чэрпаў з яе вялікія плёны дабра не толькі для сябе самога, але і для ўсіх тых, хто даручаны мне Божай Міласэрнасцю».

Паводле кнігі «Рухі і супольнасці»
© «Pro Christo» 2006.

Парафіяльны хор

Калі Дзяніс напіша тады будзе хор =)))

«Equipes Notre-Dame»

У Беларусі існуюць некалькі рухаў для сем’яў, якія ставяць на мэце дапамагчы сужонкам ва ўсёй паўнаце перажываць сакрамэнт сужэнства. Адным з іх з’яўляецца рух «Equipes Notre-Dame» (супольнасць Маці Божай). З дзейнасцю супольнасці, навінамі і аб’явамі руху цяпер можна азнаёміцца і на яго інтэрнэт-старонцы www.end.of.by.

Заснаванне руху END у Беларусі ў 2004 г. было звязана перш за ўсё з жаданнем паглыбляць і развіваць сужэнскую духоўнасць, заснаваную на таямніцы шлюбу. Таму не дзіўна, што на сайце руху ў Беларусі кожная сям’я зможа знайсці шмат цікавай і карыснай інфармацыі: сведчанні сужонкаў, навіны з жыцця супольнасцяў, тэрміны рэкалекцый, кантактную інфармацыю і інш.

Гісторыя руху END распачалася з сустрэчы ў 1937 г. кс. Каффарэля (нарадзіўся 30 ліпеня 1903 г. у Ліёне і памёр 18 верасня 1996 г.) і маладой замужняй жанчыны Розен дэ Монт’ямонт, якая звярнулася да маладога святара з просьбай аб духоўным кіраўніцтве. 

Паўнавартасна перажываць пакліканне да святасці ў сужэнскім жыцці пажадалі яшчэ чатыры пары. Так, 25 лютага 1939 г. адбылася першая сустрэча (чатыры шлюбныя пары і святар) у доме сямейства Розен і П’ер дэ Монт’ямонт. Мэта сустрэч заключалася ў разуменні Божага плану адносна іх сем’яў. Гэты перыяд затым назвалі прароцкай эпохай, бо менавіта падчас першых сустрэч былі акрэслены галоўныя кірункі духоўнасці сужонкаў. 

У 1960 г. рух END атрымлівае першае афіцыйнае пацвярджэнне Касцёлам у выглядзе ліста кардынала Фэльтына, арцыбіскупа Парыжа. У 1975 г. Папская рада па справах свецкіх прызнае END як прыватную арганізацыю вернікаў, якія выконваюць прадпісанні кананічнага права. Наступныя дэкрэты выйшлі ў 1992 г. і ў 2002 г.

Апостальскі рух «Маргарытка»

Сутнасцю апостальскага руху "Маргарытка" з'яўляюцца штодзённая малітва вернікаў за канкрэтных святароў. Сёння як ніколі патрэбна вялікая малітоўная ахвяра ў інтэнцыі святых святароў.

Апостальскі рух "Маргарытка" узнік у Канадзе. І першапрычынай яго ўзнікнення стала жыццё Маргарэт О'Доннэл (Margaret O'Donnell). У гонар гэтай незвычайнай дзяўчыны апостальскі рух быў названы яе імем.

"В Католической Церкви существует апостольское движение светских людей, которые оказывают молитвенную поддержку священникам и монашествующим. Называется это движение «Маргаритка».

Маргаритка – белый цветок, который символизирует простоту, чистоту и желание жертвенности выбрана как символ духовной помощи священникам и монашествующим.Семь лепестков цветка символизируют семь дней недели. Семь человек, объединённых в одну «Маргаритку», жертвуют по одному дню в неделю за священника или монашку. Выбирают форму молитвы, которая им нравится и молятся всю жизнь. Кто-то может пожертвовать все дни недели за одного священника, т.е. заполнить всю «Маргаритку». Один человек может принадлежать к нескольким «Маргариткам», например молиться за 7 священников каждый день. Одного священника можно одарить несколькими «Маргаритками». Когда набирается 7 человек, они записываются в карточку, кто в какой день молитсяПотом вручают карточку-«Маргаритку»священнику. Человек, который организовывает «Маргаритку», выбирает четверг - день, посвящённый священству и помнит про годовщину рукоположения священника. Это группа из 7 человек даёт (желательно) вечное обещание молитвы до конца жизни. Если кто-то умирает раньше священника, его можно заменить др.человеком, но если такой возможности нет, считается, что умерший «забирает с собой»обязательство молиться после смерти. Если священник умирает – группа не перестаёт молиться за него. Никто не знает, где человек находится – в Раю или в Чистилище.Желательно складывать обещание молиться в присутствии этого священника, а также получить от него благословение. Очень хорошо, если священник будет отправлять за свою молитвенную группу Святые Мессы. Движение основано на вере, что Милосердный Бог принимает каждую молитву за священников и способствует обмену духовными дарами между священником и молитвенной группой. Существует мнение, что святой священник освящает свой приход. Молитвенная группа духовно помогает своему священникуи поддерживает его. А Господь, верим, вознаграждает за это в стократ."

Старонка руху: www.margaretka.org.pl

Душы чыстцовыя

Апостальски рух малитвы за душы чыстцовыя

Жывы ружанец

Сярод многіх груп і рухаў, якія існуюць у Касцёле, найбольш вядомым у нашым рэгіёне, напэўна, з’яўляецца Жывы Ружанец. Жывы Ружанец — гэта супольнасць людзей, у склад якой уваходзіць не менш за 20 чалавек, якія штодзённа на працягу месяца моляцца Ружанец: кожная асоба чытае адну таямніцу. Гэтыя супольнасці часта называюць «Ружамі». Хто ж не бачыў у нашых парафіях людзей, якія аб’яднаны ў Жывы Ружанец і якія моляцца ружанцовай малітвай з вялікай адданасцю і шчырасцю?

Таварыства Жывога Ружанца было заснаванае Палінай Жарыко ў Францыі ў 1826 годзе. «Самая складаная і самая цяжкая справа — зрабіць Ружанец малітваю ўсіх, — пісала яна тады, — аднак кожны чалавек можа знайсці на працягу дня некалькі хвілін, каб прачытаць дзесятку Ружанца, гэта значыць адну таямніцу».

Паліна Жарыко пачала арганізоўваць групы па пятнаццаць чалавек, якія пазней былі названыя «Жывымі Ружамі». Кожны з членаў групы павінен быў адмаўляць адну таямніцу, такім чынам, усе разам штодзённа маліліся ўвесь Ружанец. Непрачытаная таямніца — гэта не грэх, а страта заслугі. Мэта Таварыства Жывога Ружанца, паводле заснавальніцы, — падтрымка праз малітву, духоўную і матэрыяльную ахвяру місійнай дзейнасці Касцёла. Справу Паліны Жарыко падтрымалі многія біскупы, а генерал закону дамініканаў далучыў Таварыства Жывога Ружанца да вялікай Дамініканскай ружанцовай сям’і, у якую ўваходзілі Ружанцовае брацтва і Вечны Ружанец. Папа Грыгорый ХVІ адобрыў Таварыства Жывога Ружанца, якое ў хуткім часе распаўсюдзілася ва ўсёй Францыі, а потым ва ўсім свеце. Праз пяць гадоў Паліна Жарыко пісала: «Колькасць людзей, якія моляцца дзесятку Ружанца, расце з неверагоднай хуткасцю ў Італіі, Швейцарыі, Бельгіі, Англіі і многіх рэгіёнах Амерыкі... Усюды, дзе ствараюцца Таварыствы Жывога Ружанца, можна заўважыць незафіксаванае раней умацаванне дабра. Паступова мы становімся з’яднанымі ў малітве з усімі людзьмі свету».

Распачынаючы 25-ы год свайго пантыфікату, Слуга Божы Ян Павел ІІ у апостальскім лісце «Ружанец Панны Марыі» абвясціў Год Ружанца. Вялікі Папа, верны прыхільнік ружанцовай малітвы, увёў новую частку Ружанца — таямніцы святла, — якая ахоплівае гады публічнай дзейнасці Езуса, «каб Ружанец больш абгрунтавана можна было назваць пераказам Евангелля».

З таго часу Ружанец налічвае 20 таямніцаў, таму «Жывыя Ружы» складаюцца цяпер з дваццаці чалавек.

«Ружанцовая малітва — гэта малітва чалавека за чалавека; гэта малітва людской салідарнасці, супольная малітва адкупленых, у якой адлюстраваны дух і інтэнцыя Той, якая займае першае месца сярод адкупленых — Марыі, Маці і Вобразу Касцёла; гэта малітва за ўсіх людзей свету, усіх гістарычных часоў, жывых і памерлых, якія пакліканыя ствараць разам з намі Цела Хрыста і станавіцца разам з Ім спадкаемцамі хвалы Айца», — пісаў Ян Павел ІІ.

Ружанец — гэта евангельская малітва, бо ён складаецца не толькі з Малітвы Панскай і Анёльскага прывітання, але пабудаваны на разважаннях над евангельскімі таямніцамі нашага адкуплення. Па гэтай прычыне Ружанец называецца пераказам найважнейшых праўдаў Евангелля. «У пабожнасці, таксама як і ў любові, не надакучыць часты паўтор адных і тых жа слоў, бо агонь любові, які нас распальвае, чыніць так, што яны заўсёды ўтрымліваюць штосьці новае», — пісаў Папа Пій ХІ. Сяброўства з Богам нельга дасягнуць адразу, але разважанне над таямніцамі жыцця Марыі і Езуса дапамагае перажыць блізкасць Бога. Ружанцовая малітва патрабуе ведання асноўных праўдаў веры і адначасова «ўтрымлівае» нашу памяць, нашу ўвагу на найважнейшых падзеях, якія паўплывалі на наш лёс тут на зямлі і ў вечнасці, на збаўчых падзеях з жыцця Езуса і Найсвяцейшай Маці. Ружанец, які мы молімся, пераходзячы ад таямніцы да таямніцы, паглыбляе нашу веру і вучыць нас, што і мы павінны перажываць падзеі нашага жыцця такім жа чынам, каб гэта хоць крыху было падобна да таямніцаў нашага збаўлення, над якімі мы разважаем.

Жывы Ружанец «дыхае праўдамі веры», яго члены стараюцца не толькі маліцца за іншых ва ўсіх інтэнцыях Касцёла і асабістых інтэнцыях, але вучацца перажываць сваё жыццё, захоўваючы вернасць Богу. Яны таксама далучаюцца да апостальскай дзейнасці мясцовага Касцёла. У многіх парафіях Таварыства Жывога Ружанца ўяўляе сабой групу людзей, заўсёды гатовых прыйсці на дапамогу, людзей, якія маюць духоўны вопыт, якія могуць прысвячаць свой час, сваё здароўе і свае сілы для дабра супольнасці веруючых, не чакаючы за гэта ніякай грашовай узнагароды. Супольнасці Жывога Ружанца з’яўляюцца не толькі супольнасцямі малітвы, але і супольнасцямі ўчынкаў, часта вельмі ахвярных. У марыйнай ружанцовай школе мы вучымся ў Маці Божай ні ў чым не адмаўляць Пану Богу і радасна несці свой штодзённы крыж працы, стомленасці, розных праблемаў разам з Хрыстом аж да хвалебных таямніцаў святога Ружанца.

Кожная апостальская група ў Касцёле, каб захаваць свой дынамізм і духоўна развівацца, патрабуе таго, хто б яе ажыўляў, патрабуе кіраўніцтва. Жывым Ружанцам звычайна апякуецца святар, часцей за ўсё пробашч, з дапамогаю адказных асобаў. Супольнасць Жывога Ружанца сустракаецца раз на месяц на супольнай малітве, на змене ружанцовых таямніцаў, і звычайна падчас гэтай сустрэчы выслухоўвае хаця б кароценькія духоўныя і апостальскія настаўленні душпастыра. Такая рытмічнасць сустрэчаў гарантуе і забяспечвае добры стан духоўнага жыцця ўсяго Таварыства Жывога Ружанца.

Жывы Ружанец — гэта вялікі скарб у жыцці Касцёла. Мы дзякуем Богу за тое, што супольнасць Жывога Ружанца прысутнічае ў супольнасці Касцёла і молімся аб яе пастаянным развіцці і трыванні. Гэтыя просьбы мы стараемся як найчасцей узносіць такім дарагім і знаёмым нам заклікам: Каралева святога Ружанца, маліся за нас!

Паводле кнігі «Рухі і супольнасці»
© «Pro Christo» 2006.